گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود		تا ريا ورزد و سالوس مسلمان نشود
رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است		حيوانی که ننوشد می و انسان نشود
گوهر پاک ببايد که شود قابل فيض		ور نه هر سنگ و گلی لل و مرجان نشود
اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش		که به تلبيس و حيل ديو مسلمان نشود
عشق می‌ورزم و اميد که اين فن شريف		چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود
دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت		سببی ساز خدايا که پشيمان نشود
حسن خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را		تا دگر خاطر ما از تو پريشان نشود
ذره را تا نبود همت عالی حافظ		طالب چشمه خورشيد درخشان نشود