شاه شمشادقدان خسرو شيرين دهنان		که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان
مست بگذشت و نظر بر من درويش انداخت		گفت ای چشم و چراغ همه شيرين سخنان
تا کی از سيم و زرت کيسه تهی خواهد بود		بنده من شو و برخور ز همه سيمتنان
کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز		تا به خلوتگه خورشيد رسی چرخ زنان
بر جهان تکيه مکن ور قدحی می داری		شادی زهره جبينان خور و نازک بدنان
پير پيمانه کش من که روانش خوش باد		گفت پرهيز کن از صحبت پيمان شکنان
دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل		مرد يزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان
با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم		که شهيدان که‌اند اين همه خونين کفنان
گفت حافظ من و تو محرم اين راز نه‌ايم		از می لعل حکايت کن و شيرين دهنان